“Kurczę, przydałby się jakiś kot, żeby się trochę rozerwać”
Zambrano wymienia również inne czynniki, takie jak niewielka lub brak kontroli nad trudną sytuacją, wsparcie społeczne, płeć, typ osobowości lub szczególne potrzeby emocjonalne.
Zespół stresu opiekuna (ZSO) jest zaburzeniem, które występuje u osób, które odgrywają rolę głównego opiekuna osoby niesamodzielnej.Charakteryzuje się on wyczerpaniem fizycznym i psychicznym.
Pojawia się, gdy ludzie muszą stawić czoła nowym sytuacjom, na które nie są przygotowani, a które pochłaniają cały ich czas i energię. Ciągły stres (powtarzająca się sytuacja) w codziennej walce z chorobą wyczerpuje opiekuna zarówno fizycznie jak i psychicznie.
Opiekunowie narażeni są na wyższy poziom stresu, mają mało czasu, aby poświęcić się swojej pracy, innym członkom rodziny lub przyjaciołom i mogą poczuć się przytłoczeni ilością pomocy i uwagi wymaganej przy opiece nad drugą osobą.
Zgodnie z transakcyjną lub interakcyjną konceptualizacją stresu przez Lazarusa i Folkmana (1984):
“Stres jest dynamicznym procesem interakcji pomiędzy jednostką a środowiskiem, w którym czynnikami decydującymi są zarówno ocena stresującego wydarzenia w oczach jednostki, jak i strategie dostępne dla niej, aby sobie z nim poradzić.”
Na efekty opieki nad osobą starszą lub niesamodzielną ma zatem wpływ ocena sytuacji przez opiekunów oraz dostępne do radzenia sobie z nią zasoby.
W związku z tym, wydaje się oczywiste, że zdrowie opiekunów musi być traktowane priorytetowo, aby utrzymywać ich dobre samopoczucie niezbędne do realizowania opieki nad osobami niesamodzielnymi w skuteczny sposób.
Wróć nastepny
Radzenie sobie ze Stresem:15% ukończone